Volg ons op Facebook
Lees wat er nu op twitter getweet wordt over de Vogelwacht DelftImpressie lezing Marker Wadden
Lezing over de Marker Wadden, natuur In Productie; onderzoek naar het ecologisch functioneren van de Marker Wadden door Ralph Temmink gehouden op 11 november 2021.
De Markerwaard was een gebied dat oorspronkelijk bedoeld was om ingepolderd te worden. Na de Afsluitdijk in 1932 kwam de dijk om de Markerwaard er in de jaren ‘60. De inpoldering ging niet door en er ontstond een badkuip met troebel water, weinig variatie en weinig biodiversiteit. Om daar verandering in te brengen zijn de Marker Wadden gemaakt. Ralph heeft aan de Radboud Universiteit onderzoek gedaan naar het ecologisch functioneren van de Marker Wadden. Om antwoord te krijgen op de vraag: werkt het? Hieronder enkele highlights uit zijn lezing.
De badkuip is omgetoverd tot een gevarieerd gebied met afwisselende dieptes en luwe plekken afgewisseld met plekken waar de wind vrij spel heeft. En op de ondiepe plekken kan ook het licht doordringen. Alles om het voedsel web, gebaseerd op plankton en algen, gevarieerder te maken. Op de ondiepe plekken onderscheidt Ralph vier typen habitats: moerasandijvieslik, beschut zand, onbeschut zand en rietoevers. Hij heeft o.a. in de zomer van 2020 onderzocht wat het effect daarvan is op de aanwezigheid van vislarven, het blijkt dat met name de rietoevers veel vislarven bevatten.
De ontwikkeling van de Marker Wadden heeft wel te lijden van ganzenvraat, waardoor het een kale boel blijft. Rietplanten en lisdodden krijgen geen kans om uit te groeien. Bescherming aanbrengen na aanplant planten, levert een enorm verschil op.
Iemand in het publiek vulde aan dat haar onderzoek naar de aanwezigheid van insecten ook aantoonde dat de Marker Wadden veel verschil uitmaken. Er zijn heel veel insecten.
Al met al maakt dat de Marker Wadden tot een gebied waar vogels als kluten en visdieven succesvol broeden. Het is een waar vogel- en visparadijs geworden.
Ralph neemt ons nog even mee naar de toekomst met een vooruitblik op de Marker Wadden:
In 4 jaar tijd naar 900 hectare moerasnatuur gegroeid
Marker Wadden herstelt de functie van ondieptes als kraamkamer en foerageergebied voor vis en vogels
Voor effecten op hele Markermeer is een groter oppervlak nodig.
We blijven dit interessante gebied volgen!
Zeemeeuwen
Meeuwen, Nederland kent er velen, vele soorten en grote aantallen. Een van de voordelen van het aan de Noordzeekust liggen. Daarbij geholpen door de grote steden die veel eetbaar afval produceren. Voor ons als kleine kinderen in Amsterdam Nieuw-West, 60 jaar geleden toen was het inderdaad nog nieuw, was het een spektakel stukjes brood omhoog te gooien vanaf ons balkon. Dat was vanuit onze portiekwoning, 3-hoog in de Theodorus Dobbestraat. Meeuwen kwamen de stukjes brood in duikvlucht uit de lucht plukken. Waar ze vandaan kwamen was altijd een verrassing, in minder dan geen tijd was het een komen en gaan van zeemeeuwen. Zeemeeuwen, een niet bestaande soort- of familienaam. Voor ons herkenbaar genoeg, er waren grote en kleine en verder leken ze heel erg op elkaar, veel wit en veel gekrijs. Ze konden ook zeer venijnig zijn naar elkaar, afpikken was de sport. En vliegen dat ze konden, ware acrobaten. Pas veel en veel later begon ik me serieuzer te verdiepen in de onderlinge verschillen. Ik was altijd meer een genieter dan een echte vogelaar. Als puntje bij paaltje komt ben ik dat nog altijd. Ik sluit mij helemaal aan bij Ruben Smit, in zijn voorwoord voor De Nederlandse Meeuwengids: ‘Ik ben geen groot vogelaar en zal dat ook nooit worden….’
De Nederlandse Meeuwengids van Ruurd-Jelle van der Leij en Merijn Loeve, staat nu ook bij mij in de boekenkast. Vorig jaar, 9 januari 2020 voordat de Corona-pandemie in volle hevigheid losbarstte, was Merijn in de Papaver om ons over meeuwen en zijn boek enthousiast te maken. Lees het verslag van Aleida van den Akker over deze leerzame maar ook fraaie lezing. Zijn meegenomen doos met boeken raakte uitverkocht. Ik ben ruim een jaar later pas gevallen voor deze verleiding. Soms heb je iemand nodig die je interesse wat aanwakkert. En dat geplande zaadje kan ook later ontkiemen. Over enthousiasmeren gesproken, ook de ons onlangs ontvallen nestor Bertus Laros was aanwezig op die lezing. Ik herinner me met veel plezier zijn wandel- en fietstochten door de Delftse Hout en de Delftse omgeving.
Klein beginnen, enthousiast blijven, langzaam opbouwen, veel met mensen op stap gaan die iets meer weten als jij, en dat ook beeldend kunnen vertellen. Dat is de manier om een vogelaar te worden en te blijven. En boeken helpen daar dus ook bij. Die kunnen net dat beetje extra kennis leveren zonder te vervallen in een saaie encyclopedie. De Nederlandse Meeuwengids is zo’n boek: overzichtelijk, handzaam en met liefde voor het onderwerp geschreven en in beeld gebracht. Ik kan mij nog mijn eerste kennismaking met een stormmeeuw herinneren, al weer geruime tijd geleden. Mijn ogen gingen open toen ik mij realiseerde dat er meer was dan kok-, zilver- en mantelmeeuwen. Mijn volgende uitdaging is de pontische meeuw. Een mens is nooit te oud om te leren. Om met Ruben Smit af te sluiten: ’Ik ben een beetje meer vogelaar en meeuwenkenner geworden’.
Bijzonder voorval
Tijdens een bezoekje aan Starrevaart vind je altijd wel leuke en soms bijzondere soorten. Zeker begin november veel watersnippen, pijlstaarten en minstens 10 dodaars.
Dit keer was er ook een grote mantelmeeuw met een voor mij bijzonder gedrag.
De 2 volwassen zwanen hadden geen probleem, maar het jonge exemplaar kreeg het vol voor de kiezen. De grote mantel bleef hem maar aanvallen.
Mijn tuin
Mijn haan en kippen stappen tussen zonsondergang en de eerste donkere plekken tussen de struiken rustig keuvelend, soms wat treuzelend het nachthok in. Veilig voor de vos zitten ze op 2 meter hoogte en sluit ik af. Alleen de bloedluis kan erbij maar die smeer ik met vet weg.
Alles pais en vree zou je zeggen.
Maar ja zo’n broedse kip heeft haar rust en kalmte nodig, dus die wil graag onder een dichte struik haar eieren uitbroeden. Zo komt er weer eens een kip met een paar kuikens parmantig “klok-klok” rustig pikkend de tuin in. Ze kent haar plek en is de onderste in de pikorde. Om de rust te bewaren gaat ze nog een paar dagen naar de broedplek om de nacht door te brengen. Gaat altijd goed! Nou ja, bijna altijd. De buurman waarschuwt dat hij een paar kippen kwijt is en barricadeert zijn schuur. De vos is omstreeks deze tijd in het jaar altijd een zwervende jongeling die een hapsnap beleid voert. Dus, je raadt het al, pakt hij/zij toch de kloek met kuikens en laat er slechts een in leven.
Mijn vaderlijke gevoelens spelen op en het kuiken mag in de bijkeuken uitgroeien tot een prachtige haan of de kip met de gouden eieren. Volop kuikenvoer met meelwormen zie je de kleuter bijna per dag groter worden. Lampje erbij voor wat kloeke verwarming en groeien maar. Dood. Tot mijn stomme verbazing (ik heb het opgezocht) kan een kuiken teveel eten. Jammer maar zo gaat het soms. Dus het kuiken over de sloot omdat dood doet leven. En aaseters zijn ook beestjes.
Terwijl ik terug loop richting kippenstal hoor ik al aan de alarmkreet van een kip dat iets niet goed gaat. Ik had net ook de kippen gevoerd en de tortels weten al enige tijd dat het goed toeven is bij die Zweekhorst. Ik tel er soms 15. En ook nu weer klappen er zoveel in paniek de bomen in en verder.
Ik blijf staan en zie de havik naar mij kijken. De strenge oogstreep doet mij aan die boze meester op de lagere school denken (wat heb ik nou weer misdaan?!)
De havik kiest eieren voor zijn geld en vlucht verrassend snel de hoogste boom in. De tortel vliegt een soort strompelend laag weg de andere kant op.
Er resten mooie herinneringen en nog wat lelijke veren op de grond.
Bertus
Donderdag 4 november is Bertus Laros overleden. Hij was kort daarvoor 93 jaar geworden. Een hele leeftijd. Een leven vol actie, passie en doorzetten.
Hij zwaaide zijn been altijd ferm over het zadel van zijn oude herenfiets met de verschoten tassen. Daarin zijn boterhammen met kaas en onderweg plukte hij dan lookblad. ‘Lekker joh’. Onderwijl vertelde hij dan van alles over planten, dieren en vooral vogels.
Veel excursies heeft hij geleid, veel vogelliefhebbers, inmiddels ook al ouderen, heeft hij opgeleid. Vele malen met de fiets tot aan de Starrevaart voor bijzondere gasten. Die liet hij dan zien in zijn vogelboek. Een boek dat door veelvuldig gebruik eigenlijk een losbladige bundel leek.
De oude plannen van de gemeente Delft om de Korftlaan te bebouwen en een grote roeibaan aan te leggen wist hij met anderen (o.a. Jacques Schievink en Leen van Doorn) tegen te houden en alternatieven aan te dragen.
Heden ten dage wandelen wij nu door een prachtige laan naar de Bieslandse boven- en benedenpolder, met een juweel van een plasdras op de hoek. Elk jaar komen daar zijn droomvogels opvetten: tientallen grutto’s.
Het Arboretum was zijn achtertuin, het Hertenkamp zijn speelveld en de Bieslandse polder zijn schaakbord. Daar kruiste hij geregeld de degens met Jan Duijndam indien de beheersmaatregelen niet goed werden bevonden. Dan kon je weleens stoomwolkjes boven de ander zien opstijgen.
Geen blad voor de mond en met open vizier. Zaken van plezier onderscheiden. Als voorzitter van de ondernemersraad bij de kabelfabriek heeft hij gehandeld als zijn tweede natuur.
Altijd ook aanwezig op onze vergaderingen, positief en kritisch.
Het was voor ons ook logisch hem voor te dragen voor de Gouden Lepelaar. Een ereprijs voor grote inzet voor vogels en hun omgeving. Tot zijn verrassing kreeg hij die uitgereikt door de voorzitter van de Vogelbescherming tijdens ons 50-jarig jubileum in 2012.
Trots was hij en terecht! En wij ook op onze nestor.
Wij wensen zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen sterkte bij dit verlies.