Leo MeewisseHet is al weer enige tijd geleden dat ik een extra nestkastje plaatste in onze kastanjeboom vlak achter ons huis. Doel was de ringmus die een zwaluwnest had ingepikt een passend alternatief te bieden. Het mocht niet baten, want de mus ging prinsheerlijk door tussen de zwaluwen. Het nieuwe nestkastje werd wel bezocht maar een succesvol broedgeval heb ik niet vastgesteld. Twee weken terug zag ik wel nogal wat vogelpoep op de bladeren onder het kastje. Gek dacht ik, mezen kledderen toch niet zo.Toen ontdekte ik een meter hogerop een tortelduivennest. Deze week zag mijn echtgenote een achtervolging door een sperwer die eindigde met een harde botsing tegen ons raam. Het lot van een van onze tortelduiven was beslecht. Ik maakte mij zorgen over het resultaat van onze broedende tortels en zorgde ervoor dat onze voederbulk die er ongeveer onder staat voortdurend gevuld was. Van de ijverig broedende weduwe of weduwnaar zagen we alleen de staart over de rand van het nest uitsteken. Vandaag waren we getuige van vliegoefeningen. De juvenielen bleven nog op en bij het nest. De natuur heeft zijn loop weer gehad en voor de sperwer is er eten zat.

Op verzoek van Marjan, maar vooral ter nagedachtenis aan Peter Green, een van de oprichters van de legendarische band Fleetwood Mac.Dit nummer heeft begin jaren 70 menig schoolfeestje opgeluisterd als het ultieme schuifelnummer. Maar het gaat dus eigenlijk over de vlucht van de albatros.De singelversie kon ook op 33 toeren gedraaid worden.

Hans de WinterEindelijk was het zover, nachtzwaluwen luisteren en kijken. Jaarlijks keek ik uit naar de laatste excursie van het seizoen. Alleen kon ik nooit op de betreffende datum. Balen! Dan maar in 2020. Helaas, van de excursieagenda afgehaald. Dan maar eigen initiatief. Hans Z was wel te porren om met mij mee te gaan naar de Kriekelareduinen onder Bergen op Zoom. De eerste afspraak viel letterlijk in het water, maar maandagavond 13 juli was het zover. Met mijn oranjerode automobiel stond ik om 19:30 uur bij Hans voor de deur.

Grenspark De Zoom – Kalmthoutse Heide is goed aan te rijden vanuit Delft. Parkeren bij Taverne De Heusche Bollaert aan de 1e Verdelingsweg in Putte. Vervolgens de zandpaden op, het asfalt en de verlichting houden hier op. Vooral op de terugweg is dat iets om rekening mee te houden. De Oude Postbaan leidde ons naar de Kriekelareduinen, enkele kilometers lopen door het bos en vlak voor de Belgische grens links aanhouden. Eén wandelaar kwamen we tegen en vlak bij de duinen twee mountainbikers, meer niet. Wat een rust en stilte, stilte die bijna voelbaar is, een heel apart gevoel.

Ook het vogelleven bleef vrijwel stil. De meeste balts, paarvorming en het voortbrengen van nageslacht hebben we alweer gehad. Maar daar niet om getreurd, we hadden maar één doel en waren er van overtuigd dat dat zou lukken: de nachtzwaluwen. En of het gelukt is! Hans en Hans werden lyrisch! Om 22:15 uur, na geruime tijd wachten in de overigens prachtige omgeving, werden we toch wat ongeduldig. We gooiden er wat App geluiden in. En toen barstte het los. Minutenlang zingen van meerdere kanten. Gevolgd door drie rondjes showvlucht rondom ons van een volwassen mannetje. Later twee exemplaren zingend in bomen verspreid op de heide/duinen, goed zichtbaar. Zodra ze ons zagen, opvliegend met wat kreten en klappend met de vleugels. Puur genieten! Later nogmaals wat vliegende exemplaren en het zingen ging continu door. Maar toen werd het al aardig donker. We moesten ons echt losscheuren van deze plek, om met nog een beetje licht weer over de Oude Postbaan naar de auto te lopen. 00:45 uur heb ik Hans Z weer netjes thuis afgeleverd. Wat een topavond!

Hans ZweekhorstHet bericht over de draaihals van enkele dagen gelden, krijgt nog een toegift. Nu met video.

Hans de WinterOns mezenkastje in de tuin wordt al vele jaren regelmatig gebruikt. Meestal koolmezen maar soms ook pimpelmezen. Het hangt op een goede plek, op een meter of drie hoog, op de buitenmuur van onze buurman die een klein gedeelte van onze tuin afsluit. Tussen het groen van een klimhortensia en pas in de volle zon aan het einde van de middag. Onze tuin is voldoende groen en een pre: aan beide zijkanten van de tuin klassieke ligusterheggen. Twee jaar geleden hebben we een nieuw vogelhuisje aangeschaft, want de tand des tijds had zijn werk gedaan aan mijn zelf gemaakte nestkastje. Blijkbaar was de nieuwe woning te nieuw voor welk mezenpaar dan ook. We hebben het dat jaar zonder logees moeten doen.

Maar vorig jaar weer bingo met een paartje koolmezen. Uiteraard wordt het kastje jaarlijks na de zomer goed schoongemaakt, het oude nestje ligt nog steeds in onze tuin. Dit jaar wilde het weer niet lukken. Elders werd volop gebroed maar niet bij ons. Gelukkig is er altijd een tweede kans. En ja hoor een tweede broedsel van een paartje koolmezen. Of was het toch een eerste, maar nogal laat legsel? In ieder geval waren wij enthousiast toeschouwer van het maken van het nest. Na verloop van tijd werd er langdurig bebroed. Tot het mooie moment van de eerste geluidjes van de jongelingen. Eerst nog zachtjes, hebben we het wel goed gehoord? Maar langzaam aan een flink gekwetter. Het communiceren van de oudervogels met een bek vol insecten is een bijzonder gezicht.

Gelukkig heb ik het uitvliegen van de eerste twee kleintjes kunnen zien. Eerst een paar keer die kop voor het uitvlieggat, vervolgens proberen naar buiten te komen. Als dat eindelijk is gelukt nog even aan de buitenkant van de kast blijven hangen. Daarna vol gas naar de heg. Dat vol gas valt een beetje tegen als je net begonnen bent met vliegen. Nummer één vloog rakelings over mijn hoofd. Hoeveel kleintjes uiteindelijk zijn uitgevlogen weet ik niet. Wel dat er minimaal één nog enkele dagen in de nestkast verbleef. Hard werken voor beide ouders, uitvliegers en thuisblijvers. Maar uiteindelijk werd het stil in ons vogelhuisje. Ook in onze tuin werd het rustig. Tot volgend jaar dacht ik, maar we kregen een derde kans. Omdat je nu het hele jaar door mag blijven voeren, ligt er bij ons zomervoer in het voederhuisje en hangt er tussen de takken en bladeren van de klimhortensia (aan de muur van de buurman) een pot met vogelpindakaas met bessen. Tijdens het harde werken van het voeden van de jongen werd dit zo nu en dan door het ouderpaar aangedaan. En tot mijn verrassing kwam na verloop van tijd het hele gezin zo nu en dan langs voor het zomervoer. Nu ja, het restant van het gezin. Ik telde vier koolmezen waarvan twee nog bedelende jongen. De derde kans!