Volg ons op Facebook
Lees wat er nu op twitter getweet wordt over de Vogelwacht DelftSpeed birding
Mijn inwijding in de wondere wereld van de Big Day
Er zijn weinig gelegenheden waarvoor ik graag vroeg opsta. Vogelen is er één van. En laat ik nou per toeval Ad tegenkomen in het Kraaiennest die me vertelt dat ‘morgen weer de jaarlijkse Big Day van de Vogelwacht wordt gehouden.’ Dat is een wedstrijdje ‘wie ziet de meeste vogelsoorten op een dag’ voor teams van twee tot drie personen. Ik had van Alfred al een paar keer goede verhalen over de Big Day gehoord dus ik werd meteen enthousiast.
‘Als je mee wilt doen dan moet je een elektrische fiets regelen.’ Dat hoefde Ad maar één keer te zeggen: de volgende ochtend stond ik met een glimlach om twee uur op, zat om half drie op de fiets en stond om tien voor drie bij Ad op de stoep. En even later arriveerde ook Marco. Nadat we onze tactiek (details blijven natuurlijk geheim) hadden doorgesproken vertrokken we rond kwart over drie voor een dagje speed birding.
De enige zorg die ik had was dat ik tussen deze twee topvogelaars wat uit de toon zou vallen en als derde wiel aan de elektrische fiets achter Ad en Marco aan zou karren. Dat laatste bleek wel te kloppen maar dat kwam vooral door het basistempo van Ad dat wat hoger lag dan het slow birding-tempo dat ik gewend was. Maar daarmee zou ik het natuurlijk niet redden vandaag. Het is niet voor niks een wedstrijdje.
Maar gezelligheid is ook belangrijk en gezellig was het. En koud. Om drie uur was het nog tegen het vriespunt. Veel vogels lieten zich nog niet horen maar de Cetti’s zanger was al vroeg van de partij. En ons eerste doel de bosuil hoorden we in de Delftse Hout. Na twee uur fietsen was het tijd voor een bakkie bij Ad. Daar knapten we wel van op.
Wat we verder allemaal gezien en gehoord hebben is te veel om op te noemen. Toch een greep uit onze waarnemingen:
- Het paartje zwarte roodstaarten op een industrieterrein in Nootdorp dat Ad op de vierkante meter wist te lokaliseren
- De kleine zilverreiger in de Nieuwe Droogmaking die Marco mooi in de kijker kreeg
- De paapjes, Engelse kwikstaarten en tapuiten in het Kraaiennest die we de dag ervoor ook al daar hadden gezien
- De gekraagde roodstaarten in de Vlaardingse Vlietlanden en de Broekpolder
Maar ons hoogtepunt volgde in de Balij. Marco dacht even een kramsvogel in zijn kijker aan te treffen, maar de realiteit overtrof onze verwachtingen: het bleek een draaihals te zijn!
Natuurlijk waren er ook missers: de roerdomp en het porseleinhoen lieten zich niet horen toen wij in de Nieuwe Droogmaking waren, de roodborsttapuit, die regelmatig in het Kraaiennest zit, liet zich niet zien en de ringmussen langs de Vlaardingse Vaart waren blijkbaar even op stap.
Voor wie denkt dat er geen einde komt aan veertien uur vogelen: de dag vloog voorbij en we hadden tijd te kort. Dat kwam ook door onze laatste uitdaging in de Broekpolder. Hij was er eerder gezien en moest er nog zitten, maar was in geen velden of wegen te bekennen: de koereiger. Bij het kijkscherm kreeg Marco opeens een witte vlek in de kijker. Een witte vlek met een klein stukje verenkleed. Toen we dichterbij probeerden te komen was de vogel al gevlogen. De foto die Marco maakte gaf geen 100% uitsluitsel maar dat we het toch bij het rechte eind hadden, bleek een dag later: een andere foto van een andere fotograaf op precies dezelfde plek liet een koereiger in vol ornaat zien, met hetzelfde stukje verenkleed.
Dankzij het goede voorwerk, de bezielende leiding van Ad die precies wist waar we wanneer moesten zijn, het scherpe oog van Marco en de meesterlijke skills van Ad in het herkennen van vogelgeluiden, wisten we 109 verschillende vogelsoorten te verzamelen. Maar bovenal was het een leuke en leerzame dag om nooit te vergeten! Dank aan Ad en Marco dat ik met jullie mee mocht.
Een korte trip naar Winterswijk
De meivakantie is altijd veelbelovend en soms zoals dit jaar een beetje regenachtig.
Winterswijk is erg Achterhoeks. Veel variatie in landschapselementen, oude bomen en een soepele overgang van huizen naar groen. En iedereen voert vogels en hangt nestkastjes op. Men is blijkbaar zeer begaan. Ook een oude boomgaard wordt niet weggehaald maar publiek gesteld met bankje en een bosuil in de holte van een appelboom. Zo anders!
Vanuit ons huisje loop je 20 meter naar een zandweg met behoorlijk oude bomen. Veel spreeuwen vlogen met bekken vol. Oude spechtennesten vinden blijkbaar gretig aftrek. Aldaar de bonte vliegenvanger, drie bonte spechtensoorten, boomklever, matkop, 2 broedende lijsters, bosuil en het ‘gewone’ spul als kool- en pimpelmees en vink.
Hoogveengebiedjes onder beheer van Natuurmonumenten zien er on-Nederlands maar prachtig uit met boompieper en gekraagde roodstaart. Bossen in het water met bemoste stammen, de kraanvogel wat verder weg te horen.
Op de fiets zo’n 20 minuten naar de steengroeve waar men kalk wint als meststof te gebruiken. De oehoe. Ik merk nu pas hoe verslavend vogels kijken eigenlijk is. Wat een vorstelijke uilen in formaat, kleur en gedrag. En die pluimpjes.
Een aantal roekenkolonies gezien, zo anders in Zuid-Holland waar een jachtvergunning werd aangevraagd. Tijdens ons verblijf is de nestkast met jonge spreeuwen gekraakt door een boommarter. Ik heb niets gemerkt dan dat het stil was geworden. De buurman had hem/haar gezien.
De 2 oeverlopers bij het meertje waren in vol ornaat, een beetje laat?
Bij de oude watermolen hadden de kwikken een nest gemaakt achter een holle staander van de brug. Een beetje schuchter door de vele toeristen brachten ze af en aan.
Oja, ik heb ook nog foto’s gemaakt van mijn vrouw.
Close Encounters of the Bird Kind
‘Ontvang die zomergasten!’, schreef ik in een eerder stukje. En of het nu vogelaars zijn, of honden-uitlaters, of sportievelingen (bestaat het woord ‘trimmers’ nog?), of leden van een of andere natuurvereniging, of gepensioneerden met heerlijk veel vrije tijd, of ga zo maar door, iedereen wil naar buiten als het zonnetje schijnt. Met dank aan Covid-19 die ons nog steeds in zijn houdgreep heeft. Gelukkig heb ik de uitnodiging voor mijn twee vaccinaties onlangs ontvangen.
Als je dan eenmaal buiten bent, blijk je naast de zomergasten ook zomaar oude bekenden tegen te komen. Oud heeft hier overigens niets met leeftijd te maken, misschien met uitzondering van die van mij. Speurend naar een groenpootruiter staarden Annemieke van O. en Toine A. door hun telescopen toen ik langs kwam fietsen. Bekende en gewaardeerde medeleden van Vogelwacht Delft en Omstreken. Op bijgaande foto zijn de groenpootruiters wat lastig te zien, maar het trio Annemieke, Toine en Hans des te beter.
De foto is gemaakt in de Groene Keijzer, een van de groene parels uit ‘Delft en Omstreken’. Waar ik vorige week (half april) naast de vele rietgorzen, ook al weer rietzangers en snorren heb gezien en gehoord. In de laatste Vogelstreken, het jaarverslag 2020 van onze Vogelwacht, worden in en naast Delft gelegen gebieden beschreven. In ieder geval waar het gaat om hun vogelpopulatie. Maar ook de wat verder weg gelegen groene ‘Omstreken’ zijn meer dan de moeite waard, het balijbos bijvoorbeeld tussen Pijnacker en Zoetermeer, of verschillende gebieden in Midden Delfland, het Westland en de duinenrij. Allemaal uitstekend bereikbaar op de fiets.
Onlangs trof ik ook een nog (thuis)werkende oud-collega aan, tijdens zijn lunchpauze, met een verrekijker om zijn nek aan het einde van de Korftlaan. En zo kan ik nog wel meer bekenden noemen. Maar ook leuk zijn de onbekenden, die willen weten wat je aan het doen bent, of alleen met je willen meegenieten van al het moois wat er buiten te vinden is. En inderdaad als de zon schijnt in het voorjaar, straalt buiten alles, de meeste mensen ook. Geniet ervan!
Lockdown en de Amerikaanse Oehoe
Bij de start van de lockdown gingen we naarstig op zoek naar andere bezigheden dan ‘normaal’. Dat is nu al meer dan een jaar geleden, maart 2020. Eén van mijn keuzes was het leggen van puzzels. Daar heb ik jullie al eerder enthousiast voor proberen te maken, op deze website en in de laatste twee Vogelstreken, ons fraaie clubblad. Uiteraard met puzzels van vogels. De Canadese puzzelfabrikant Cobble Hill had mij vorig jaar al verleid tot de aanschaf van het fraaie ‘Raven Rendezvous’. Van dezelfde fabrikant was er ook nog ‘Great Horned Owl’, de Amerikaanse Oehoe. En ja hoor, ik ging weer voor de bijl. Ook weer een lastig te maken puzzel, maar wederom een ontzettend mooie prent, van fotograaf Simon Bolyn deze keer.
De Amerikaanse Oehoe (Bubo Virginianus) is een maatje kleiner dan de Europese Oehoe (Bubo Bubo), maar desalniettemin een imposante vogel. En dan zo in beeld gebracht, in zijn eigen fraaie habitat met een zeer alert jong. Prachtig! Volgens mijn ‘Field Guide to the Birds of North America’ kent hij meerdere leefgebieden dan de getoonde: ‘Common; habitats vary from forest to city to open desert’. Met deze prent ga ik twee jaar terug in de tijd. Eind april 2019 was ik met de Stichting Vogelreizen naar de Eifel. De beelden van de Oehoes die we daar gezien hebben kwamen zo weer op mijn netvlies.
Mussenlust
Mussenlust, een leuke titel voor een boek bij de voormalige tentoonstelling ‘Passé(r) domesticus?’. Zowel het boek als de tentoonstelling stonden op mijn verlanglijst. Je weet hoe het gaat met wensen, die komen lang niet altijd uit. Dit speelde 16 jaar geleden, in 2005.Toen ik er eindelijk toekwam om dan in ieder geval het boek te bestellen, was het uitverkocht. Er waren blijkbaar nog meer liefhebbers die achter het nest visten, want in 2018 kwam er een heruitgave. Nu in een sterk uitgebreide, herziene versie. Daarvan heb ik onlangs de tweede druk (2019) kunnen bemachtigen. Wederom uitgegeven door Peter Müller nu met medewerking van Jean-Pierre Geelen, die ook het voorwoord schreef. Met een sticker op het omhullende plastic ‘BEST VERZORGD BOEK 2018’. Waar dat vandaan kwam weet ik niet, maar ik ben fan, zowel van het boek als van de tekenaar Peter Vos. Peter Müller en Jean-Pierre Geelen zijn dat overduidelijk ook.
Mussenlust – de huismus in 50 gedichten en 150 tekeningen van Peter Vos
Een prachtig vogeltje de Passer domesticus. Rondom mijn huis, in de wijk Kogelgieterij in Delft, komen ze niet (meer) voor. Ik vind dat een gemis en ben dan ook altijd blij als ik tijdens een wandeling of een excursie een groepje huismussen tegenkom; dat uitbundige getjilp en het bijbehorende drukke gedoe. Het gedicht De Mus van Jan Hanlo, uiteraard opgenomen in deze ‘feestelijke bundel’ (Jean-Pierre Geelen), roept dat gevoel direct op. Mooi om te lezen hoe de huismus vele dichters/schrijvers heeft geïnspireerd. En dan die vele tekeningen van Peter Vos! Prachtig! Zie je huismussen niet in de tuin of op straat, dan kun je wel van ze genieten via zijn tekeningen; huismussen in hun volle glorie van het dag en dagelijkse bezig zijn. Daarnaast verbeelding en humor. Genieten!