A: ‘Ben net klaar met eten. Tot hoe laat is het licht vanavond?’
T: ‘20.39 uur.’
A: ‘Het is nu vijf over zeven. Moet lukken toch?’
T: ‘Maasvlakte is maar een half uurtje.’
A: ‘Ik kom nu naar je toe!’

De lievelingssteltloper van Alain en een lifer voor ons beiden. Een paar jaar geleden zat er eentje op een bouwplaats in Rijswijk, bij Alain om de hoek, maar die hadden we allebei gemist. Deze keer mochten we ‘m dus niet aan onze neus voorbij laten gaan.

Om kwart over zeven zaten we in de auto en verheugden we ons op deze dwaalgast. Na wat noodzakelijk verwachtingsmanagement met het thuisfront konden we ons volledig op de twitch richten.
Het was sowieso het begin van een ‘Ik moet NU weg’-twitch, maar zou het een fijne flitstwitch worden of toch een ‘Dat hebben wij weer…’-twitch? De mooie close-up-foto’s op waarneming.nl beloofden in ieder geval veel goeds.

Voordat we het wisten arriveerden we bij de Vogelvallei op de Maasvlakte waar we de auto pal voor het vogelscherm konden parkeren. Daar stonden al tien twitchers met toeters door de kijkgaten te turen. De meest gestelde vraag (‘Zit ie er nog?’) bleek overbodig.

Het was een kwestie van een ongebruikt gat opzoeken en de kijkrichting bepalen. ‘Hij zit links van de brandganzen en rechts van de haas, boven een geultje en tussen het gras.’ Met zo’n aanwijzing kon het niet mis. Onze doelvogel met de grote ogen verscheen prachtig in beeld en ook het fotograferen door de scope leverde een mooi plaatje op: de buit was binnen!

Minder dan anderhalf uur na vertrek waren we alweer thuis. Het was zelfs nog licht. We konden met recht spreken van een flitstwitch van de zeldzame ….. griel!