Caroline ElfferichBegin april wandel ik met mijn man in de avondschemering naar de Hoogseweg in Pijnacker om te luisteren of daar geluiden van uilen te horen zijn. Afgelopen jaren zaten daar wel eens steenuilen en ransuilen, dus altijd spannend of ze ook dit jaar van zich laten horen.

Na ongeveer een half uur zwijgend wachten hebben we nog steeds geen uilengeluiden gehoord. Zo gaat dat meestal met dit soort uitstapjes, je moet een beetje geluk hebben. Omstreeks half tien gaan we weer op huis aan. Onderweg horen we echter tot onze verbazing de spookachtige vibrerende roep van een mannetje bosuil: “HOEOEuh…hoe hoe hoe HOEOEuh”. Het geluid komt uit de richting van het Klapwijkpark. We lopen meteen die kant op, maar de uil laat zich niet meer horen. Eind vorig jaar zat er een bosuil in de strook bos tussen Akkerlanden en het spoor. De volgende avond gaan we daarheen met een omweg langs het Tolhekpark, maar zonder succes.

Enkele dagen later krijg ik via de Telstar redactie een bericht van een mevrouw uit Koningshof: “Circa een week geleden dacht ik voor het eerst een uil te horen ’s avonds. Wij wonen in de buurt van de dorpskerk en eerlijk gezegd had ik niet verwacht een uil te horen in onze omgeving. Maar sinds een week hoor ik ’s avond, maar ook vanmorgen vroeg om 6.00 uur een uil…. Zojuist heb ik op youtube een filmpje geluisterd van uilengeluiden en ik denk dat het een bosuil is.”

Diezelfde avond ondernemen we een uilenexpeditie richting dorpskerk. De uilen zwijgen in alle talen. Desondanks neem ik mij voor om over de bosuil te schrijven in de natuurrubriek. Ik vraag Gerard de Hoog of hij een foto van een bosuil heeft. Dat blijkt niet het geval, maar hij schrijft: “De bosuil hoor ik hier al een week of zes. Afgelopen woensdag man en vrouw roepend. Twee weken geleden zat er ’s ochtends vroeg één kort in de tuin, grote paniek onder de Eksters.” Gerard woont niet ver van de dorpskerk, dus het gaat vast om hetzelfde stel.

Niet veel later krijg ik weer bericht van de mevrouw uit Koningshof: “Vannacht werd ik wakker om 2.45 uur van een uilenroep! Ik ben uit bed gegaan en heb in de open achterdeur staan luisteren. Het klonk zeer dichtbij! Echt in de bomen aangrenzend aan onze tuin. Op een gegeven moment zag ik hem zelfs vliegen. Het was een zwarte schaduw in de nacht. Van opwinding kon ik niet meer slapen. Om 5.00 uur hoorde ik de uil weer! Ik was zo duf dat ik niet echt meer wakker geworden ben, ik heb alleen op de klok gekeken. Daarna droomde ik dat het helemaal geen uil bleek te zijn, maar een soort van paarse kraanvogel. Hahaha.”